Leven met een maagbandje

Vanmorgen heb ik schijnbaar te snel gegeten of niet goed genoeg gekauwd; ik kreeg behoorlijk veel pijn in mijn slokdarm en ik voelde dat het eten niet echt goed doorzakte. Ik kon ook niet boeren; alles zat muurvast. Het heeft even geduurd maar op een gegeven moment ging het beter. Het was geen prettige ervaring maar eindelijk heb ik wel gevoeld dat ik een bandje heb en dus niet meer zonder erbij na te denken kan eten. (Ik at overigens brood van 2 dagen oud, het was behoorlijk taai).

Later deze dag, toen mijn man en ik op weg naar huis waren van een ochtend Obesitas Kliniek, at ik in de auto een sandwich ei-bacon van de AH. Ik heb niet echt langzaam gegeten, ook niet snel. Ik heb schijnbaar niet goed gekwauwd of er bleef iets steken, ik weet het niet, maar het ging ineens helemaal niet goed met me! Mijn speekselproductie maakte overuren om het eten weg te krijgen maar dat hielp niks natuurlijk want alles zat vast. Ik kreeg het gevoel te stikken, of net alsof er iets op ontploffen stond in mijn slokdarm. Op een gegeven moment zijn we langs de A2 op de vluchtstrook gestopt en heb ik overgegeven

(meerdere malen) in de vangrail. De tranen liepen me over mijn wangen! Wat was dat een nare ervaring!

Echter, hoe raar het ook klinkt, ben ik wel blij dat ik nu echt kan merken dat ik een maagbandje heb. Voor de eerste opspuiting afgelopen maandag merkte ik totaal niks van mijn bandje en kon ik gewoon alles eten. Nu zal ik dus meer rekening moeten houden met mijn beperkingen

Gepost @ 01:19 door Pellie

0 Reactie(s):

Een reactie posten