Leven met een maagbandje

Dinsdag 9 november vertrokken wij om 6 uur 'smorgens naar het st. Blasiusziekenhuis te Dendermonde, België. Ook dit maal hebben wij ons een paar maal verreden omdat er omleidingen waren of de borden niet duidelijk waren

maar we waren op tijd; tegen 8 uur kon ik me melden bij het onthaal (opname). Daarna kwam er iemand die ons naar mijn kamer bracht. Het was een kamer met 4 bedden; 2 ervan waren bezet en een derde bed zou later bezet worden door een heel zieke mevrouw. Ik voelde me heel nerveus

en wilde het liefst weer met mijn man mee naar huis gaan...maar natuurlijk heb ik dat niet gedaan

. Een tabletje tegen de spanningen kreeg ik niet omdat ik 'nuchter moest blijven'.

Mijn man ging tegen half elf naar huis en ik heb daarna wat geslapen en cartoonnetwork gekeken. "Ineens" kwamen de verpleegkundigen mij klaarmaken en ophalen voor de operatie. Dat was even schrikken, want dat was 'al' om half een, terwijl ik ervanuit was gegaan dat ik aan het eind van de middag aan de beurt zou zijn (niemand kon mij zeggen hoe laat het zou gaan gebeuren; "in de loop van de dag" werd mij gezegd). Allereerst kreeg ik een Temesta voor onder de tong om rustig te worden (nu pas?!).
Ik mocht nog even naar de toilet waar ik het sexy operatiehemd aangetrokken heb (ik moest het dichthouden bij mijn billen anders was het een minder charmant gezicht) . Mijn bloeddruk werd opgemeten en ik kreeg en tromboseprikje in mijn buik en daar ging ik met mijn bedje de lift in

naar het operatiekwartier. Daar moest ik een half uurtje wachten, waarna ik werd opgehaald om een infuus in mijn arm te prikken. Daarna ging ik de operatiekamer op en moest ik overklimmen van mijn bed naar de operatietafel. De tafel was erg design

; helemaal gevormd naar het menselijk lichaam met een lekkere hoofdsteun en de vorm van een lichaam (beter dus dan de houten tafel waar mijn echtgenoot opgelegd werd ghehehe

).
Mijn armen werden in een hoek van 90 graden ten opzichte van mijn lijf vastgebonden en daarna hebben ze 'iets' in mijn infuus gespoten waardoor mijn lichtje tijdelijk uitging. Ik heb nog op de klok gekeken, dat was om 13:22.

Om 15:25 ben ik even bij geweest; ik lag toen op recovery. Iemand vroeg of ik pijn had (Ja dus) en vervolgens kreeg ik een pijnstillend medicijn in mijn infuus gespoten.
Ook moest ik plassen, dus heeft er iemand een po onder mijn billen gelegd. Echter plassen in bed gaat niet voor mij op dus ben ik in slaap gevallen met die po nog in bed. Om 17.15 ben ik naar boven gebracht. Daar wilde ik naar de toilet om te plassen en om mijn nachthemd en slipje aan te doen. Dat vonden ze prima, er is iemand meegeweest (een leuke verpleger, jaja!

) die mij heeft geholpen. Daarna ben ik in bed beland en werd ik pas na 21.45 wakker (langslaper hé?

).

Ik voelde me redelijk goed; wel veel pijn daar waar het reservoirtje zit maar totaal niet misselijk of wat dan ook. Ook geen vreemde pijnen in andere lichaamsdelen vanwege verkeerd gelegen hebben, dus daar was ik erg blij om.
Ik heb een tijdje liggen kletsen met een van mijn kamergenotes; zij ligt daar ivm een scopinario waar iets niet goed is gegaan; inmiddels zitten haar darmen in de knoop en heeft zij veel pijn.
Maar het was eigenlijk best gezellig, ondanks dat ik in het ziekenhuis lag haha!

'sNachts heb ik geslapen, steeds een uurtje ofzo, want het was erg onrustig op de kamer. De dame naast mij lag vreselijk te snurken en er was nog iemand op de kamer gekomen die continue lag te kreunen van de pijn. Dat was dus minder, maar ach ik sukkelde toch wel weer in slaap.

De nachtverpleging wist mij te vertellen dat ik 'smorgens naar huis toe mocht als ik had gedronken. Dokter Himpens zou tussen 8 en 9 langskomen en dan zou ik mijn ontslagbrief krijgen van hem. 'sOchtends vroeg heb ik mijn man gebeld, dat hij in de auto kon springen en dat ik mee naar huis mocht na 9 uur. Mijn man was er om half elf, maar toen was de dokter er nog niet geweest.

Ik heb om een uur of half 8 eindelijk wat te drinken gekregen en ik was heel gespannen hoe het drinken zou gaan...maar het ging heel goed! Alles bleef lekker binnen en ik hoefde niet eens zulke heel kleine slokjes te nemen.
Later kreeg ik een yoghurtje en dat ging ook goed naar binnen, lekker!

Om een uur of negen ben ik mezelf gaan wassen, echter voelde ik me steeds beroerder worden op de badkamer. En eigenwijs als ik ben, heb ik niet op het alarmbelletje gedrukt maar ben ik op de grond gaan liggen. Dit omdat ik in mijn blootje was en ik geneerde me zo; ik zag mezelf al in mijn blootje knock-out gevonden worden, lekker onelegant

(en eigenwijs!). Toen het weer beter ging heb ik verteld wat er gebeurd was en werd mijn bloeddruk gemeten en moest ik terug in bed. Daar heb ik weer lekker liggen slapen.

De diëtiste is aan mijn bed geweest, maar ik kon nauwelijks mijn ogen openhouden

om te luisteren naar hetgeen ze vertelde. Gelukkig wist ik vantevoren al wat belangrijk is als je een bandje hebt en waar je op moet letten.

Tussen de middag heb ik gevraagd of er nog iets te eten voor mij was, blijkbaar waren ze me vergeten. Ik kreeg toen een bouillon (jammie) en een smerig yoghurtje. Ik heb gevraagd of ik nog zo'n yoghurtje als 'smorgens kon krijgen (VitaLinea) maar die waren op. In plaats daarvan kreeg ik yukkie vanillepudding met een vel, echt ieuwwwwwww! (En mijn man maar lachen)

De dokter kwam uiteindelijk pas tegen half twee. Hij vroeg of het goed ging en zei dat ik naar huis mocht. Mijn ontslagbrief kwam iemand anders een tijdje later brengen en toen kon de rit naar huis beginnen.

Die rit is me 100% meegevallen. Ik had een hoofdkussen onder de veiligheidsgordel en een klein kussentje onder mijn hoofd, stoel plat en gassen maar. Natuurlijk voel je ieder hobbeltje wel, maar heel veel pijn deed het niet. Het was eerder vervelend. Ik heb het grootste deel van de rit lekker liggen slapen en thuis ben ik heerlijk in mijn eigen bed gekropen

Gepost @ 13:28 door Pellie

0 Reactie(s):

Een reactie posten