LEVEN MET EEN MAAGBANDJE
|
|
LEVEN MET EEN MAAGBANDJE
|
|
Stem op mijn weblog! De maagband
Recente Posts Archief 05/01/2004 - 06/01/2004 06/01/2004 - 07/01/2004 07/01/2004 - 08/01/2004 08/01/2004 - 09/01/2004 09/01/2004 - 10/01/2004 10/01/2004 - 11/01/2004 11/01/2004 - 12/01/2004 12/01/2004 - 01/01/2005 01/01/2005 - 02/01/2005 02/01/2005 - 03/01/2005 03/01/2005 - 04/01/2005 04/01/2005 - 05/01/2005 05/01/2005 - 06/01/2005 06/01/2005 - 07/01/2005 07/01/2005 - 08/01/2005 08/01/2005 - 09/01/2005 09/01/2005 - 10/01/2005 11/01/2005 - 12/01/2005 12/01/2005 - 01/01/2006 01/01/2006 - 02/01/2006 02/01/2006 - 03/01/2006 04/01/2006 - 05/01/2006 Eten met een maagband Resultaten BMI berekenen: Bereken je rustmetabolisme: Contact (ex-)Medebanders: Ervaringen met GBP: Ervaringen met DS: Ervaringen met Scopinaro:: Forum: Overig: 
[ Get CoffeeCup - HTML Editor & FTP Software ] 
|
vrijdag, juli 30, 2004
Spannend
Gister heeft mijn man met zijn verzekering gebeld, om te kijken of er al een advies van de Obesitas Kliniek binnen is. Nee... Van iemand anders die ook daar is verzekerd hoorde ik dat er zodra het advies binnen is, wordt gebeld. Het blijft nog even spannend dames en heren... ![](http://tickers.TickerFactory.com/ezt/d/3;10719;126;1;1/c/110.1/t/70/s/124.8/k/b934/weight.png")
woensdag, juli 28, 2004
Even iets van me laten horen...
Vandaag is het 2 weken geleden dat de screening door de Obesitas Kliniek heeft plaatsgevonden. Ik kreeg vandaag een nota van het Oriëntatiegesprek. De incasso zal pas in augustus plaatsvinden. Verder heb ik nog geen nieuws gehad van de verzekering, maar dat had ik ook niet echt verwacht. Het is vakantietijd en de Obesitas Kliniek kan 6 weken uittrekken voor het uitbrengen van het advies. Misschien dat ik, als ik genoeg lef heb, haha, volgende week eens bel met Stad Rotterdam. Overigens hou ik er sterk rekening mee dat ik zal worden afgewezen, de screening vond ik zo streng. Ik hoorde van iemand anders die afgelopen week naar de screening is geweest voor een lapband, dat het haar ook zwaar gevallen was. Volgende week gaan er weer mensen die ik ken naar de screening, ik ben benieuwd hoe het hen zal vergaan.
zaterdag, juli 17, 2004
Het Grote Wachten is begonnen...
Ja ja het Grote Wachten is begonnen, en god wat ben ik zenuwachtig!!! 
Het is echt niet leuk meer. Hoe ga ik de komende weken doorkomen?? 
*zucht*
1 Reactie(s):
donderdag, juli 15, 2004
De screening II
Deel II van de screening door de Obesitas Kliniek. Ik ben toch wel wat nerveus geweest de dagen voor de screening, en op de dag zelf had ik het gevoel dat ik een heel belangrijk examen ging afleggen. Ik was behoorlijk gespannen voor de screening. We zijn ruim op tijd thuis vertrokken, en dat was maar goed ook want er was een weg afgesloten waardoor we een andere route moesten zoeken in Hilversum. Gelukkig waren we precies op tijd bij de Kliniek. We moesten in de wachtruimte wachten, waar ik iemand tegenkwam die ik ken via een lotgenotensite. 
Na even gewacht te hebben werd ik opgeroepen om te worden gemeten en gewogen. De uitslag daarvan staat hier. Het was even slikken en schrikken, toch wat meer gewicht en iets minder lengte dan ik dacht en een hoog vetpercentage. Maar de waarheid is hard en moet toch onder ogen gezien worden, want daarvoor was ik daar nietwaar? 
Tevens kreeg ik weer een mooie rekening mee van 237 eurootjes. 
Maar gelukkig kan ik deze rekening wel declareren bij Stad Rotterdam. Na het meten en wegen had ik een gesprek met de diëtiste, een heel aardige dame. Zij stelde mij vragen over mijn eetgedrag, wilde onder andere weten of ik stiekum eet (nee), hoe lang ik over een maaltijd doe, hoeveel ik drink per dag, of ik rook, drugs of alcohol gebruik (nee, nee, zelden). Ook wilde ze weten wat ik aan beweging doe (momenteel betreurenswaardig weinig in verband met mijn benauwdheidsklachten), hoe lang ik al obese ben, wanneer ik voor het eerst te dik was en nog veel meer. Hierna volgde het gesprek met de psychologe. Ze vond dat ik "kwiek liep". Oei dacht ik, dalijk denken ze nog dat ik geen bandje nodig heb omdat ik de manier waarop ik momenteel in het leven sta uitstraal in de manier van lopen...ja af en toe haal ik me heel wat dingen in mijn hoofd hoor! 
De vragen die zij stelde, gingen over mijn verleden, omdat ik op de vragenlijsten heb aangegeven dat ik depressief geweest ben en nog steeds medicatie slik. Sommige vragen waren direct en daar schrik ik dan toch even van. Praten over het verleden blijft toch een gevoelig punt, zeker wanneer dat met iemand gebeurt met wie ik geen vertrouwensband heb. Ik heb onder andere ook verteld dat ik zo graag gewicht wil verliezen om weer gezond te kunnen zijn en gezond te kunnen leven, ik wil weer kunnen bewegen en dingen doen, me vrij voelen; ik voel me nu zo beperkt in mijn lichaam. "Geestelijk voel ik me vrij, maar lichamelijk niet." 
Als laatste volgde het gesprek met de dokter. Al vrij snel had ik het gevoel dat hij een statisch lijstje in zijn hoofd had dat hij afwerkte, dingen die ik nog wilde toevoegen of vertelde, waren voor hem niet interessant of relevant, want dan viel hij mij gewoon in de rede door over zijn volgende punt te beginnen. Dat vond ik helemaal niet prettig en het maakte mij ook onzeker. 
Hij heeft genoteerd dat ik luchtwegklachten heb, slaapapneu en last van mijn borsten (hetgeen inhoudt veel nek-, rug- en schouderpijn). Verder heb ik niet kunnen ontcijferen wat hij nog meer opschreef. 
Wel wilde hij weten of er obesitas voorkwam in mijn familie, net zoals diabetes en borstkanker en nog wat andere ernstige ziekten. Daarna volgde er een lichamelijk onderzoek. Ik moest mij helemaal uitkleden, op mijn slipje na (Wat was ik blij dat ik geen string had aangedaan!!!). 
Eerst moest ik voor hem gaan staan, daarna omdraaien en mijn rug buigen. Vervolgens mocht ik op het bed gaan liggen, waarna hij een borstonderzoek deed. Er waren daarbij geen bijzonderheden. Toen volgden er een hoop ademhalingstesten, waarbij hij met de stethoscoop naar mijn longen en hart luisterde. Ook heeft hij bepaalde delen van mijn lijf gevoeld, wat hij precies deed weet ik niet maar het was in ieder geval goed. Mijn bloeddruk werd gemeten, die was wat verhoogd, maar dat kan best met de stress van die dag te maken gehad hebben. Vervolgens mocht ik mij weer aankleden achter het scherm. Nog toen ik daarmee bezig was vroeg hij waarom ik dacht dat een maagbandbehandeling voor mij goed zou zijn. Hij overviel me met de vraag, ik vond het helemaal niet prettig dat ik hem niet kon aankijken of kon zien wat hij aan het doen was. Ik heb geantwoord dat ik zo graag gezond wil zijn, dat ik weer wil kunnen bewegen, me vrij wil voelen en dat ik denk dat het maagbandje daar een hulpmiddel bij kan zijn. Dat ik van mening ben dat het maagbandje mij zal motiveren om gewicht te verliezen. En dat was dat. Ook hierop ging hij niet verder in, net zoals bij de andere vragen die hij stelde. Dat vond ik erg vervelend, want ik had geen flauw idee waar ik aan toe was.
En dat is iets waar ik niet zo goed tegen kan. Na dit gesprek zat mijn screening erop. Mijn man was inmiddels ook helemaal gescreend en konden wij huiswaarts keren. 
Al met al was het een lange, vermoeiende dag die veel zwaarder was dan wij vantevoren verwacht hadden. De Obesitas Kliniek heeft toegezegd dat het advies dat zij uitbrengen, binnen uiterlijk 6 weken bij onze verzekeringsmaatschappijen ligt (ze hebben 3 maanden de tijd vanaf het moment dat er een intakegesprek wordt afgenomen). Wij zullen van de verzekeringsmaatschappij een reactie krijgen: groen licht of rood licht voor een maagbandoperatie. Spannendddddddd!!!
1 Reactie(s):
woensdag, juli 14, 2004
De screening I
Pfffffff....wat een dag! Ik ben er doodmoe van. Ik ga het ook kort houden voor nu, en een andere keer een mooi verslag schrijven. Ik vond het best pittig al die vragen die op mij afgevuurd werden. Het gesprek met de dokter heb ik zelfs als niet zo prettig ervaren, hij was zó zakelijk en afstandelijk. Het leek wel of zijn enige doel was zo snel mogelijk een rapport te schrijven. Hij liep me niet uitpraten, stelde vragen terwijl ik nog iets zat te vertellen en als ik dan weer antwoordde begon hij weer over iets anders. Ik ging met niet zo'n lekker gevoel naar huis hierdoor. Ik ben gewogen en gemeten. Dit zijn de uitslagen: Gewicht: 123,7 kilo Lengte: 1.74m BMI: 40,9 Vetpercentage: 50% Tailleomvang: 121 cm Het enige positieve dat ik nu zie, is dat mijn BMI in ieder geval zo hoog is dat ik sowieso voor vergoeding door de verzekering in aanmerking kom. Áls ik in aanmerking kom. Hé ik heb er echt niet zo'n lekker gevoel over...misschien omdat ik zo moe ben...
maandag, juli 12, 2004
Shoppen!!!!
Eigenlijk ging ik even naar Blokker voor een nieuw wasrek, maar ik kwam terug met twee leuke shirts. 
Ik had ook leuke broeken gezien, maar twijfelde erover, want wie weet heb ik over een tijdje wel een maagbandje en dan is zo'n broek al snel te groot. T-shirts gaan altijd wel een paar maten mee dus zijn het t-shirts geworden. 
Ik ben een echte shopfreak, helemaal als het uitverkoop is (zoals nu). Echter is de lol er steeds sneller af met al dat gezweet in te kleine pashokjes, waar ik bijna claustrofobisch in word. Veel winkels, zoals de Miss Etam, hebben de grote maten boven hangen. Zodat de normale mensen niet worden geconfronteerd met flinke mensen en zodat flinke mensen nog even iets aan hun conditie kunnen doen. Nou als ik bovenaan die trap kom val ik zowat weer naar beneden omdat ik het gruwelijk benauwd heb en mijn hart op hol geslagen is. Tja het is triest maar waar: een trap opklimmen kost mij net zoveel energie als een atleet die de 500 meter hordenloop rent op de Olympische Spelen. Laat ik het over het zweten en het weer op adem moeten komen daarna maar niet hebben. 
Nou genoeg geklaagd weer, ik heb in ieder geval weer leuke shirts erbij. 
zondag, juli 11, 2004
Dip
Jakkes, ben ik even in een dipje terechtgekomen. De gevoelens die ik nu heb met betrekking tot mijzelf en mijn eigenbeeld, heb ik sinds de start van mijn maagbandavontuur eind mei, niet meer gehad. 
Ik voel me dik, log, lelijk, vet, vadsig. Vandaag weer veel gegeten (gegourmet) en gesnoept. Alles ging goed tot ik in de spiegel keek toen ik in mijn blootje op de badkamer stond. Yeagh! 
Wàlgelijk gewoon, wat een dik, lelijk lijf! En zoveel te zwaar...! De weegschaal gaf aan dat ik 121,8 weeg.. 
Ik wil dit lijf niet, ik wil een fit, gezond en (vol)slank lijf. Een lijf waarmee ik kan rennen, springen, gek doen weet ik veel zonder dat ik pijn heb of ik benauwd word omdat mijn lijf de inspanning niet aan kan. Ik kan niet eens een trap op gaan zonder benauwd te worden/zijn. Het moet heerlijk zijn om te kunnen wandelen zonder al dat overgewicht. Me licht en bevrijd voelend van al die extra kilo's... Ik merk dat ik toch wel angstig ben voor de screening. Of nou ja niet de screening op zich, maar wel voor de uitslag ervan. Ik wil zo ontzettend graag een maagbandje, het lukt me niet (meer) alleen, ik heb die stok achter de deur nodig, een motivatie, een hulp. En mijn lijf begint zo óp te raken, pfffff... 
*zucht*
vrijdag, juli 09, 2004
Nerveus
Mijn eetdagboek is af, ik heb het een week lang bijgehouden. Stilletjes aan begin ik meer en meer nerveus te worden. Volgende week woensdag is de screening. Na de screening word ik geëvalueerd door de diverse disciplines in de kliniek en dan gaat er een advies van de kliniek naar mijn verzekering. Ik mag de kliniek niet bellen wat het advies was, dat is in strijd met de geldende policy. Van mijn verzekering hoor ik wat het advies van de kliniek is geweest en of ik wel of niet toestemming krijg van mijn verzekering om een maagbandje te laten plaatsen.
Het wordt dus steeds spannender nu... Mijn gewicht is inmiddels gestegen naar 120 kilo! 
Ook ben ik me er steeds meer van bewust dat ik slaapapneu heb. Vandaar de vermoeidheid overdag, de hoofdpijn, het 'snachts naar adem snakken, de vergeetachtigheid en de concentratieproblemen! 
Verder ben ik erg benieuwd naar de metingen die woensdag plaats zullen vinden. Ben ik echt zo zwaar als de weegschaal thuis aangeeeft? 
Nou ja, ik zal toch nog even moeten afwachten en geduld moeten hebben...
donderdag, juli 01, 2004
De Obesitas Kliniek
Vol goede moed togen mijn man en ik vandaag naar Hilversum voor ons oriëntatiegesprek op de Obesitaskliniek.
Het was er heel anders dan ik me had voorgesteld. De kliniek ligt in de bossen en is helemaal niet sjiek en stijf, zoals ik verwacht had. We werden hartelijk ontvangen en voor het gesprek zou plaatsvinden moesten we allebei nog een formulier invullen met ons gewicht en lengte. Het gesprek heeft zo'n anderhalf uur geduurd. We hebben met een heel aardige dame (Liedeke) gesproken die een goede, duidelijke presentatie gaf. Heel veel dingen wisten we al, maar het was fijn om het allemaal eens op een rijtje gepresenteerd te krijgen. Ook hebben we gezellig zitten babbelen, de sfeer was er heel prettig en er was veel begrip voor mensen met overgewicht. Geen wijzende vingers of straffende stemmen. Dat was erg fijn. Ik voelde me erg serieus genomen en dat steunt mij alleen maar meer in de keus die ik gemaakt heb. Er is besloten om het traject wat te versnellen, omdat mijn man eind dit jaar met diverse opleidingstrajecten zit voor zijn werk die hij niet wil, kan en mag missen. Zodoende konden we na het gesprek de vragenlijsten die normaal gesproken mee naar huis gegeven worden, ter plekke invullen en weer afgeven. De volgende afspraak is op alweer woensdag 14 juli, weer voor ons beiden. 
We hebben een eetdagboek meegekregen en daarop moeten we een week lang bijhouden wat we eten, hoe we ons daarbij voelen, wat we doen etcetera. 
14 juli zullen wij beiden gescreend worden. Deze screening wordt ons per persoon afgenomen en houdt hetvolgende in: Een gesprek met een patiëntenbegeleidster, die ons gaat wegen, meten, vetpercentages opnemen enzovoort. Een gesprek met de diëtiste over het eetdagboek dat we hebben bijgehouden en over de vragenlijst die wij vandaag reeds ingevuld hebben. Een gesprek met een arts en dan nog een gesprek met een psycholoog. Het gesprek met de arts zal voornamelijk gaan over de lichamelijke klachten en het gesprek met de psycholoog is bedoeld om de kliniek zicht te geven op ons persoonlijke leven met obesitas.
Voor mij geldt ook nog dat er een borstonderzoek zal worden gedaan, omdat vrouwen met obesitas meer risico lopen op borstkanker. Dit wist ik niet, ik ben er wel even van geschrokken. Nog meer reden voor een bandje... Aan het eind van het gesprek kreeg ik een rekening, omdat Stad Rotterdam de 83 euro van het oriëntatiegesprek niet vergoed. Gelukkig vergoedt het VGZ de kosten wel voor mijn man. Na het gesprek hebben we dus nog vragenlijsten in zitten vullen. Het waren een persoonlijke vragenlijst, een kwaliteit van leven vragenlijst en een eetstoornis vragenlijst. Het was best even werk, maar het scheelt dat we het ter plekke al konden doen en inleveren. De reis terug...we hebben ons verreden doordat we het te druk hadden met praten over onze ervaringen van die dag, waardoor we ruim 3 uur over de rit naar huis hebben gedaan in tegenstelling tot de heenweg, die maar een uurtje duurde. Maar nou moet ik wel eerlijk zeggen dat de tijdsduur ook beïnvloedt werd door alle files... 
Maar in ieder geval...weer eens stap verder...! 
|
| No part of this site should be reproduced without written permission of the author. (c)2005 Pelliekoko. |
Een reactie posten