Leven met een maagbandje

Bah ik heb weer een dip wat betreft het afvallen...
Het begon vorige week ergens al, toen ik het vergelijk trok met anderen die hun bandje net zolang of zelfs iets korter hebben dan ik en die al tegen de 30 kilo of zelfs meer afgevallen zijn...
Er is bij mij momenteel 10 kilo af (het is al wat meer geweest maar dat zit er weer aan). Dat is toch wel een contrast met 30 kilo... En toegegeven, het doet gewoon pijn dat het bij mij zo langzaam gaat terwijl ik er wel erg veel moeite voor doe. (Weinig en gezond eten, bewegen, sporten) Ik heb mijn bandje nu bijna 7 maanden...! Ik had gehoopt dat ik deze zomer ook wat slanker zou zijn, dat ik me lekkerder in mijn vel zou voelen maar dat is helaas niet gelukt.
Ik ben afgelopen zaterdag in mijn korte broek en een open truitje naar het winkelcentrum geweest en zag daar mijn reflectie in de winkelruiten...wat voelde ik me ongelukkig...nog steeds zo dik...en dan al die ellende met het maagbandje (veel last van gas de laatste tijd, last van het reservoir, honger hebben, eten dat blijft hangen, eten dat ik niet meer kan eten, overgeven, haaruitval en de frustratie dat ik gewoon bijna NIET afval)...ik kon spontaan in janken uitbarsten op dat moment! Dit is toch niet wat ik voor ogen had...heb ik me hiervoor laten opereren?!

Het doet gewoon echt pijn dat het niet lukt...

Ik woog vanmorgen 114,8...er is ineens weer 8 ons bij...terwijl ik een paar weken geleden de 112,5 had bereikt waar ik zo trots op was. Ik snap er helemaal niets van...

'Men' zegt dat ik teveel tegelijk doe en dat ik ondanks dat toch ben afgevallen, dat dat heel knap is...dat kan ook best zo zijn, maar het neemt de pijn niet meer weg. Ik voel me mega-gefrustreerd en verdrietig...als ik er nou mijn best niet voor deed okee...dan kon ik mezelf de schuld geven maar nu...

Ik raak er momenteel zo gedemotiveerd door en dan wordt het juist moeilijk om geen extra dingen te eten.

Ik heb het er een tijd geleden met de chirurg over gehad, dat het afvallen zo langzaam ging en ik voel me helemaal niet serieus genomen want hij vond toen 8 kilo in 4 of 5 maanden genoeg (???).
Dat het mij zoveel verdriet deed daar luisterde hij niet eens naar.

Gelukkig ga ik vrijdag weer naar de Obesitas Kliniek en ga ik het er toch eens over hebben wat ik hier aan kan doen, behalve doorgaan zoals ik bezig ben (hetgeen steeds moeilijker wordt).

Ik denk dat wanneer ik dit vantevoren geweten had, ik nooit aan een maagverkleining begonnen zou zijn.

Gepost @ 22:56 door Pellie

1 Reactie(s):

Lieve Pellie,

Wat een verdriet doet het mij dit zo te lezen! Ik snap wel dat je het retetraag vind gaan en dat het heeeel erg frustrerend is. Hou je eigenlijk je calorien wel eens bij? Je lichaam gaat op de spaarstand als je niet genoeg binnenkrijgt en valt dan niet meer af. Tussen de 1000 en 1200 calorien zou je zeker moeten hebben...en eigelijk iets meer als je er ook nog redelijk intensief bij beweegt. Misschien is het een idee om je lichaam een keertje te ontgiften? Er komen A: heel veel gifstoffen vrij bij het afvallen die geen kant op kunnen en B: heb je natuurlijk over de jaren ook wel wat geslikt zeg maar. Ik hoop dat je de moed erin houd, ik duim in ieder geval voor je! Liefs, Ary

Reactie geplaatst door Anoniem om 3:06 p.m.

Een reactie posten