Leven met een maagbandje

Zo lang ik me kan herinneren, ben ik altijd al groter en steviger geweest dan andere kinderen. Mijn eerste keer diëten kan ik me nog wel herinneren. Ik was elf of twaalf en deed met mijn moeder mee: brooddieet. De godganselijke dag droog brood eten.
Zoveel ik maar wilde!

Dat heb ik dus niet lang volgehouden. Overigens vond ikzelf toen dat het lijnen niet nodig was. Toch is 'de lijn' altijd wel een thema gebleven tijdens mijn opvoeding. Of er werd gelijnd, of er werden opmerkingen gemaakt dat ik op mijn lijn moest letten.
In 1996 ging ik samenwonen, hartstikke leuk natuurlijk, zelf koken en boodschappen doen! En ja, dat was merkbaar aan mijn gewicht. Maar dan ging er weer een Montignacje tegen aan en dan viel ik wel weer af.

Op een gegeven moment ben ik ziek geworden en moest ik medicijnen gaan slikken. Mede door deze medicijnen, maar ook vanwege vreetbuien omdat ik niet goed in mijn vel zat, ben ik nu echt "overweight".

Ik ben 1 meter 78 en ik weeg (schat ik, ik durf niet meer op de weegschaal) 115 kilo. Dat betekent een BMI van 37.

Aangezien ik al het lijnen zó zat ben en ik naderhand steeds weer terugval (ja ik ben het prototype van een jojo!) en me zó ongelukkig voel en zo'n negatief zelfbeeld heb, heb ik de beslissing genomen om structureel iets aan mijn overgewicht te doen. Woensdag heb ik een afspraak met mijn huisarts voor een verwijzing voor het plaatsen van een maagband.

Ik ben erg benieuwd en heel zenuwachtig....

Gepost @ 21:07 door Pellie

0 Reactie(s):

Een reactie posten